Tarsus’un yeraltında, meranların hükümdarlığını yaptığı bir dünya var: Meranlar, akıllı ve şefkatli yaratıklar. Kraliçeleri Şahmeran ise, genç ve güzel bir kadın.
Bir gün Cemşab adında bir genç, Şahmeran’ın sırrını öğrenir. Şahmeran’ın iyiliği için bu sırrı kimseye söylememeye söz verir. Ancak bir gün, padişah hastalanır ve veziri Şahmeran’ın etini yemenin padişahı iyileştirecek bir ilaç olduğunu söyler. Cemşab, Şahmeran’ı korumak için sözünü çiğner ve padişaha Şahmeran’ın yerini gösterir.
Şahmeran, Cemşab’a bir tuzak kurar. Vezire suyunu, padişaha ise etini yedirir. Vezir ölür, padişah iyileşir. Ancak Şahmeran, Cemşab’a bir lanet verir. “Yılanlar, senin ihanetin yüzünden Şahmeran’ın öldürüldüğünü bilmeyecek. Bir gün, Şahmeran’ın ölümünü öğrenen yılanlar, Tarsus’u istila edecek.”
